Zaterdagmiddag bolden onze lokale wielerhelden Labastide d’Armagnac binnen. Op het ondertussen vele malen gedeelde filmpje (binnenkort ziet U de volledige versie op Netflix) is duidelijk te zien dat de laatste meters een col buiten categorie zijn en dat op een wegdek dat sterk doet denken aan het bos van Wallers.
Laatste loodjes
Een heel ruime Stekense en lokale delegatie stond hen op te wachten, burgemeester Stany had voor de gelegenheid zelfs een coalitie tussen een lange en een korte broek aangetrokken. Wat die op dat ogenblik nog niet wisten was dat zoals gewoonlijk de laatste loodjes het zwaarst wogen, ook al was het maar een heel kort ritje, een afstand die onze atleten normaal gezien tussen de soep en de patatten afleggen. Nee, het was niet de afstand, zelfs niet de 32 graden Celsius maar wel het feit dat de nacht voordien in buurt van Bordeaux geslapen werd.
En wanneer je Bordeaux zegt, dan weet je het al. De plaatselijke drank vloeide er zo rijkelijk dat de meesten zelfs de aardbeving met een waarde drie op de schaal van Richter niet gevoeld hebben. Kwatongen beweren dat onze fietsers iets met de schok te maken hadden maar vermits Frank De Boosere met pensioen is zullen we dat nooit weten.
De lokale gastvrouw kon er alvast niet mee lachen. Zelfs wanneer al haar wijn uit de kelder veranderd zou zijn in pure azijn zou ze nog vrolijker gekeken hebben. Hoog tijd dus om daar zo snel mogelijk de fiets op te springen. Een fluitje van een cent zou je denken maar niets is minder waar, het gewezen druivensap noopte het team tot de ene sanitaire stop na de andere. Over Heidi kwam er op dat vlak geen nieuws, laat staan een foto.
Helemaal in de trend van het vertrek werd nu ook afgesloten met een sacraal moment, dit keer aan La Chapelle de Notre Dame des Cyclistes. Waarvoor er dit keer gebeden werd zal voorlopig een raadsel blijven want de eindmeet lag op een steenworp al diende ja daarvoor wel een geoefende werper te zijn.
Neen, met stenen werd er niet gegooid, maar er werd wel gevochten. Een sportief gevecht, voor de bolletjestrui. Het gefluit kwam niet van ontevreden supporters maar van de Zuid-Franse krekels die in de berm een concert van hun felste getsjirp brachten.
Maar aan alles komt een eind, of zoals de Duitsers zeggen; “nür ein Würst hat zwei”. Tijd om aan te schuiven aan een lange feesttafel. Niet met worst maar helemaal in de beste Asterix-traditie met een everzwijn aan het spit.
Gedaan met het beulenwerk op de hellingen onder een loden zon. Gedaan met de zadelpijn. Tijd om te dromen over hoe ze volgend jaar deze knalprestatie nog kunnen evenaren of overtreffen. Dikke proficiat aan iedereen, ook aan iedereen die voor de uitwerking en ondersteuning hebben gezorgd, in naam van de ganse redactie van de Gazet van Stekene!
