Door zijn huwelijk in 1960 met mijn tante Lena, de zus van mijn vader Bob Verbeke, werd Willy Van Mele mijn ‘nonkel Willy’. Ik heb met Willy (93) afgesproken op zijn appartement in woonzorgcentrum Sint-Jozef in Sint-Pauwels. Kwik en vol levenslust vertelt Willy zijn verhaal, een kwinkslag hier, een spitse opmerking daar.
Met de gezondheid van Willy gaat het momenteel prima, na een wat mindere maand met onder meer een longontsteking. ‘Maar ik zeg altijd: je m’en fous. Ik heb al een hart- en darmoperatie achter de rug. Ik maak er geen drama meer over, het is wat het is.’
Eerst klaren we een ‘brandende’ kwestie uit: ‘Kemzekenaar of inwoner van Sint-Pauwels’? ‘Ik ben dan wel geboren in de Potterstraat in Sint-Pauwels, na het huwelijk met Lena verhuisde ik naar de Hoekstraat in Kemzeke, op de grens van beide gemeenten. Hoe dan ook, ik voel me met beide dorpen hartstochtelijk verbonden, ik ben er altijd met verweven geweest.’
Gezin van 12 kinderen
‘Ik kom uit een gezin met 12 (!) kinderen, ik was de 7de van de bende. Als ‘middenfiguur’ viel ik niet echt op, ik zat tussen de grote en de kleine kinderen. We waren ruim behuisd met 8 slaapkamers op de verdieping, elke kamer voor 1 of 2 kinderen. Ik liep school in de Broederschool in Sint-Niklaas. In 1953 werd ik soldaat, 18 maanden in het leger in Mechelen, Gent en Leuven.’
‘Nadien volgde ik een avondopleiding bestuurswetenschappen in Gent. Dat was een opstap naar mijn ‘carrière’ bij de gemeentelijke administratie, eerst in Sint-Pauwels en na de fusie in Sint-Gillis-Waas. Eerlijk gezegd ik kijk vooral met plezier en weemoed terug naar mijn diensttijd in Sint-Pauwels. Mijn takenpakket was ruim, van geboorteaktes, rijbewijzen en paspoorten tot het opmaken van de school- en kiezerslijsten. Op den duur word je een vertrouwenspersoon, mensen vertellen je zaken in alle discretie. In het begin werkten we nog met een piepkleine typemachine, later deden grotere exemplaren hun intrede.’
‘De fusie met Sint-Gillis-Waas viel me zwaar, van een grondige voorbereiding voor de administratieve diensten was geen sprake. Weet je dat er in de eerste maanden zelfs geen bureautafels voorzien waren, we stonden gewoon recht om ons werk te doen. Ook ons takenpakket was meer opgedeeld. In 1994 ben ik op pensioen gegaan.’
Eerbetoon aan Lena
‘Ik heb mijn vrouw Lena leren kennen op een busreis naar de IJzerbedevaart. Je weet hoe dat ook, op zo’n rit ben je al wat losser en van het één kwam het ander. Lena was negen ouder, we hebben een heel mooie tijd gekend. Helaas stierf Lena veel te jong in 1994. We hebben twee kinderen: Anneleen (62) woont in Kemzeke en komt me drie keren per week bezoeken, sporadisch zie ik ook Lieven (61) die in Brussel woont, de band met mijn kinderen is zeer hartelijk.’
Boekenliefde
Ik herinner me nog heel goed het huis van tante Lena en nonkel Willy wanneer we samenkwamen ter gelegenheid van een familiefeest, een verjaardag of een kaartavond. In de ‘schone plaats’ kreunden rekken en kasten onder het gewicht van duizenden boeken en antieke voorwerpen. Willy was in elk geval de geknipte persoon om de vele boeken, de uitgebreide archieven en de grote antiekcollectie te beheren die wijlen zijn schoonvader Robert Verbeke senior, had achtergelaten. Hij omarmde de erfenis met veel zorg en deskundigheid.
‘Boeken hebben altijd een belangrijke rol gespeeld in mijn leven, van jongs af aan verdiepte ik me in geschiedenis, vooral over alles wat te maken heeft met het Waasland. De liefde hiervoor kreeg ik met de paplepel ingegeven via mijn vader Werner Van Mele, hoofdonderwijzer in Sint-Pauwels. Samen hebben we in 1982 het boek ‘Mijn Dorp: Geschiedenis van Sint-Pauwels’ uitgebracht. Ere wie ere toekomt: mijn vader zocht de bronnen bij elkaar, ik schreef de teksten uit. Weet je, we lieten 750 exemplaren drukken bij een uitgeverij in Kloosterzande, prachtig vormgegeven. Er bleef geen enkel exemplaar onverkocht. Ik weet niet of dit nu nog zou kunnen.’
In de spiegel kijken
Willy schreef in de loop der jaren nog talloze boeken. ‘Een bijzondere vermelding verdient het boek ‘Voor Lena’ waarin ik terug in de spiegel keek over mijn leven met Lena, het was mijn meest persoonlijke boek.’
‘Verder heb ik ook met veel plezier gewerkt aan ‘Jef Van Durme 1907 – 1965’, naar aanleiding van het overlijden van toondichter Jef Van Durme, wiens borstbeeld staat op de hoek van de Hoekstraat en Regentienstraat in Kemzeke. Jef was een rechtstreekse kozijn van Lena. Hij was geboren in Kemzeke, verbleef dan wel in Brussel maar enkele keren per jaar zakte hij af naar zijn geboortedorp. Jef was een lieve en humoristische maar ook enigszins wereldvreemde en verstrooide man. Hij was altijd te vinden voor een spelletje kaarten volgens de regels van het ‘Kemzeekse wiezen’. Jef verloor vooral veel spelletjes en op het einde van de avond was hij meestal ‘blut’ en betaalde hij zijn speelschuld in postzegels of zelfs met een knoop van zijn vest.’
‘Een boek wat me nauw aan het hart ligt, was: ‘Sint-Pauwels-Berlijn en terug. Dagboek van Jozef.’ Het betreft vertellingen van mijn oudste broer Jozef die drie jaar verplicht tewerkgesteld was in Duitsland tijdens de tweede wereldoorlog. Zijn brieven naar huis vormen een aangrijpend en levensecht document.’
Verenigingen
‘Ik kijk ook terug op een zeer actief verenigingsleven onder meer als voorzitter van het Davidsfonds Sint-Pauwels, bestuurslid van het Nobelkoor in Kemzeke, lid van de H. Hartbond Sint-Pauwels, actief lid van de Heemkundige Kring De Kluis. Ook voor heemkundige kring d’Euzie schreef ik een aantal bijdragen. Ter gelegenheid van 875 jaar Kemzeke bracht ik een boek uit ‘Van Cammassiacum tot Kemzeke 1117-1992’, de fijne samenwerking met zoveel mensen uit het dorp is mij altijd bijgebleven.’
Leren luieren
Sinds 2019 verblijft Willy in Sint-Jozef, zijn appartement ademt één al huiselijkheid uit met landschapsschilderijen aan de muren van onder andere kunstschilder Pros Bosteels. ‘Ik heb het enorm getroffen met mijn appartement, het uitzicht is fenomenaal, mijn horizon is Kemzeke!. Ik kijk uit op een vijver met daarachter bomen, groen en open velden. Het is een genot om vanuit mijn zetel de natuur te bewonderen, met mijn verrekijker geniet ik van spel van de vogels, af en toe zit er een reiger vlakbij mijn raam. Tot 2023 was ik nog mobiel, dat is jammer genoeg weggevallen. Maar ik treur er niet om, ik vind het heerlijk om iedere dag Het Nieuwsblad uit te pluizen, buiten de sport ben ik in alles geïnteresseerd. Zal ik je wat zeggen: ik heb hier leren luieren, als dat geen geschenk is?’
