Daklozen in Stekene? Bij het woord ‘daklozen’ denken de meeste mensen aan grootsteden met daaropvolgend het stigma van een verslavingsproblematiek. Maar is dit altijd zo? Zeker niet! Zijn er noodwoningen, studio’s, of kamers om die mensen op te vangen? De Gazet Van Stekene sprak met een vrouw (51) die om begrijpelijke redenen anoniem wenst te blijven.
‘Ik deel mijn verhaal omdat ik ervan overtuigd ben dat ik niet alleen ben in deze situatie en dat het iedereen kan overkomen. Ik woon het grootste deel van mijn leven te Stekene, ik ben er opgegroeid, liep er lagere school en ging hier naar de Chiro. Mijn vader was een echte Stekenaar, mijn moeder haar familie woonde ook op groot Stekene. Mijn ouders zijn gestorven en liggen begraven op het kerkhof van Stekene.’
‘Tijdens mijn huwelijk woonde ik enkele jaren in een buurgemeente en ook even in de buurt van mijn toenmalige schoonouders. Daar kon ik echter niet aarden en mijn man en ik keerden terug naar Stekene. Na 18 jaar huwelijk vroeg ik de scheiding aan. Ook na mijn scheiding bleef ik op Stekens grondgebied wonen.’
Jobs als werknemer en zelfstandige
‘Ik verliet de school om op leercontract te gaan en werkte vervolgens in de horeca, in de verkoop. Twee jaar geleden deed ik productiewerk in een fabriek. Een uur voor mijn schift erop zat, gleed ik onderuit. Ik kon niet meer opstaan van de pijn en werd met spoed overgebracht naar het ziekenhuis. Vier uur later lag ik op de operatiekamer met een complexe polsbreuk. Uiteindelijk zou de operatie 2 uren duren. De eerste weken moest ik vooral pijnstillers nemen. Ik kreeg toen hulp van collega’s om mijn boodschappen te gaan doen. Ze belden me op, ze brachten bezoekjes. Na 6 weken startten de kiné behandelingen, uiteindelijk goed voor 120 beurten.’
‘Als alleenstaande thuis zitten en hoge bedragen uitgeven aan kiné beurten en ziekenhuiskosten die gemaakt zijn, daar hoef ik geen uitleg bij te geven zeker? Voor deze job was ik zelfstandige geweest. Dat verliep niet goed, dus vandaar terug de overstap als werkneemster. Ik had toen niet veel reserve meer. Ik wilde zo vlug mogelijk terug aan het werk. Mijn pols was nog niet in orde, dus probeerde ik met halve dagen te starten. Na drie dagen zat ik terug thuis. Met pijn en nog meer problemen, want de verzekering ging niet akkoord met de herstart die ik had proberen maken. Het was voor mij allemaal een moeilijk leerproces om doorheen dat kluwen van reglementen te zien. Ik was/ben niet aangesloten bij een vakbond. Zonder het te beseffen en met goedbedoelde acties om mijn werk te hervatten was ik nu in een complexere situatie terecht gekomen.’
Rondkomen met 1000 euro
‘De verzekering aanvaarde geen 100 % arbeidsongeschiktheid meer. Ik wachtte 6 weken op hun antwoord. Na mijn 3 halve dagen herstart heb ik 6 weken gewacht op een antwoord van de verzekering omdat de verzekering deze onderbreking als een einde van het ene dossier bekeek en het begin van een nieuw dossier. De maanden september, oktober, november, december moest ik rondkomen met 1000 euro.’
‘Ondertussen drong zich een nieuwe operatie op. Mijn pols wordt nooit meer als voorheen. Tot op vandaag heb ik aan mijn pols zwaar verlies van kracht en kan ik geen werk meer uitvoeren zonder snel overbelast te zijn. Dat moet ik aanvaarden.’
Arbeidsgeneesheer
‘Op mijn vraag kwam ik in januari 2023 bij de arbeidsgeneesheer terecht. Op financieel gebied werd de situatie uitzichtloos. Rekeningen stapelden zich op, de huishuur kon ik niet meer betalen. Ik kreeg ook een hoge afrekening voor elektriciteit en verwarming. Thuis zitten kost geld. Ik vroeg een gesprek aan bij de arbeidsgeneesheer, die stuurde mij door naar mijn mutualiteit waar ik terecht kwam in een begeleid traject voor re-integratie naar werk. Vandaaruit kreeg ik veel ondersteuning. Ondertussen doe ik via dit traject bureauwerk bij een andere werkgever. Begin januari nam de ziekenkas het dossier over en kreeg ik wat achterstand vergoed. Mijn inkomen is net geen 1300 euro.’
Slapen in een auto
‘Omdat mijn huurachterstand te hoog werd, ben ik gedwongen uit huis gezet. Ik sta letterlijk op straat. De meubels die ik heb staan ergens gestockeerd en ik slaap af en toe hier en daar bij een kennis. Ik verblijf overal en soms nergens. Soms slaap ik in mijn auto, soms eet ik een paar dagen niks. De schuldenberg is hoog. Ik had nooit durven denken dat ik in deze situatie terecht zou komen.’
‘Uiteindelijk was er geen andere keuze meer dan naar het OCMW te stappen. Verrassend genoeg verwezen ze me door naar het OCMW van Zwijndrecht. De OCMW ‘s werken overkoepelend en ik moest dus ook nog de verplaatsing maken. Het is toch bizar dat ze mensen in deze situatie naar een andere gemeente sturen. Dit terwijl ik zelf moet aantonen dat ik op Stekens grondgebied verblijf. Ik kan dus niet voor langere tijd ergens anders logeren. Want op het grondgebied waar je slaapt, loopt je dossier.’
In nood kent men zijn vrienden
‘Een paar mensen zijn op de hoogte van mijn situatie. Ik ben dan ook dankbaar met hun medeleven en hulp, soms ook uit onverwachte hoek. Een kennis van mij wist dat er mensen uit het kerkbestuur mensen opvangen in nood. Zij deed navraag voor mij. Spijtig genoeg waren alle kamers bezet. Dit gaat dus over een privé-initiatief vanuit het kerkbestuur van de parochie Heilige Helena. Er was geen plaats voor mij, toch gaven ze een bedrag om mij te helpen, uit medeleven voor hun medemens in nood. Dat heeft mij wel ontroerd.’
‘Zolang ik niet over een woonst beschik, hoef ik echter de goedbedoelde extra’s van het kerkbestuur niet. Omdat ik dakloos ben maak ik wel aanspraak op onmiddellijke huursubsidie in plaats van een wachttijd van 4 jaar en dar dien je wel voor ingeschreven te zijn op de lijst van de sociale huisvesting. Mijn invaliditeit is gestaag gestegen tot een bedrag van ondertussen gemiddeld 1550 euro.’
Wachtlijsten sociale woningen
‘De wachtlijsten voor een sociale woning zijn zoals gekend veel te lang. Als alleenstaande zonder kinderen ben ik ook geen prioriteit om een sociale woning te krijgen. Op de privémarkt is het te duur geworden. Door de te strenge normen om te verhuren stellen veel eigenaars hun eigendom ook te koop.’
‘Ik vraag mij af waarom er vanuit de gemeente Stekene geen kamers worden voorzien in nood? Ik hoor dat er in het WZC Zoetenaard kamers leeg staan omdat er te weinig personeel is. Waarom deze niet beschikbaar maken voor tijdelijke noodgevallen? Ik weet dat dit niet ideaal is, maar op straat staan is dat nog minder. Waarom is er geen verplichting op noodopvang vanuit de gemeente? Is dit echt onbetaalbaar? Waar ligt hun prioriteit? Elke Stekenaar een dak boven zijn hoofd?’