OP het Pauwel Hauwelplein ter hoogte van de dokterspraktijk De Ro staat een mooi beschilderd boekenruilkastje in hoofdzakelijk kille blauwe tinten, met op de voorkant een treurig ineengedoken meisjesfiguurtje en op de zijkant de toepasselijke titel van het boek van Dirk Bracke. Dat boekenkastje wordt opgepast en vertroeteld door Chris Ravijts. Zij woont er op een boogscheut van en ik heb met haar een afspraak om haar verhaal daarover eens te horen.
Hoe werd jij meter van een boekenruilkastje?
‘Eigenlijk door de Boekenpraatclub hier in Stekene waarvan ik lid ben. Op een dag nodigde onze schepen, Gunther Van Campenhout, ons uit om het eens over dat project te hebben en om naar onze ideeën in dat verband te luisteren. Ik vond het van in het begin heel interessant. Ik kende Dirk Bracke heel goed, al zijn boeken heb ik gelezen en mijn kinderen ook. Daardoor was ik zeker geïnteresseerd. Ik wou een boekenkastje om voor te zorgen maar dan graag in mijn buurt.’
Waarom dacht je aan de dokterspraktijk De Ro?
‘Ik stelde de vraag aan Dokter Marianne of er een bij haar zou mogen staan. Ik fiets met haar mama, dus ik ken haar goed. Na samenspraak ging zij akkoord. Ons thema werd: Zorg en Hulp, en dan was het boek van Dirk: Straks doet het geen pijn meer, de aangewezen titel voor ons boekenkastje. Daarna is de bal aan het rollen gegaan.’
Kijk jij het assortiment geregeld na?
‘Jazeker, ik ga daar toch een keer of drie per week langs.’
Waarschijnlijk is dat wel nodig?
‘Inderdaad en ik smijt er ook heel wat uit. Misschien fixeer ik mij iets te veel op wat ikzelf graag lees, maar zo werkt het nu eenmaal. Daardoor verschillen de diverse boekenkastjes in het dorp volledig van kleur en smaak, ook wat hun inhoud betreft. Er is beslist een groot publiek voor de boeken van het romantische genre, zoals van Santa Montefiore of Konsalik. Niet direct mijn ding. Ik ken zelfs een persoon die die boeken verzamelt. Daaraan zie je…. Er moet variatie zijn.’
Heb je soms contact met de personen die boeken uit het kastje halen?
‘Niet echt. Wat wel soms gebeurt, is dat mensen die boeken willen wegdoen, mij als eerste aanspreken om mij te laten kiezen. Ik bekijk dan hier thuis wat er geschikt is. Soms steken mensen er ook rare dingen in. Onlangs vond ik een grote map met oude Belgische munten. Wat moest ik daarmee aanvangen? Ik heb toen iemand gecontacteerd die hier in een verzamelclub zit. Die persoon is die map met plezier komen ophalen.’
Qua assortiment, waar zou je nog meer de nadruk op willen leggen?
‘Kinderboeken! Er zouden meer grappige kinderboeken moet inzitten. Huis De Ro, waar de mensen met hun kindjes bij de dokter komen, zouden terwijl ze in de wachtzaal zitten, zich misschien goed amuseren met een boekje uit het boekenkastje, dat ze bovendien mogen meenemen naar huis.’
Heb je elders ooit originele boekenkastjes ontdekt?
‘Wanneer we op reis gaan, is dit het eerste waarnaar ik op zoek ga. Ik kan het gewoon niet laten. Er vallen soms zulke mooie originele exemplaren te bewonderen. Een oude telefooncel bijvoorbeeld met kleurrijke decoratie. In het noorden van Frankrijk waren er leessessies op het strand. Allemaal mensen met een stoeltje die daar lazen in de zon met een boekenkastje op de achtergrond. Dat moet toch zalig zijn! Het leeft overal. In Zwitserland is ergens een begraafplaats voor verongelukte bergbeklimmers waar een boom van serieuze omvang staat. Midden in die stam is een boekenkastje gemonteerd alsof het een hart is en die boom leeft gewoon verder!’
Een deel van de mensheid zal toch altijd geïnteresseerd blijven in boeken blijkbaar?
‘Dat is hoopgevend, hé. Aan ons, beschermengelen van de boekenkastjes, zal het niet liggen!’
Quote:
‘Er zouden nog meer grappige kinderboeken moeten inzitten.’
Chris Ravijts