In juli 2024 vierde Mariette Van Puyenbroeck uit de Vlasrootstraat in Kemzeke haar 90ste verjaardag. Haar levenspad liep niet altijd over rozen maar Mariette bleef immer goedgeluimd, op een polsbreuk na is haar nooit iets ergs overkomen. Haar verhaal start in de Koestraat, ver weg van de bewoonde wereld…
‘Weet je hoe de mensen ons noemden toen we jong waren? Bosmensen! We werden vreemd bekeken, vooral door de nonnen op school. De kinderen uit het dorp mochten vooraan zitten in de klas, de bosmensen moesten achteraan plaatsnemen. Dat heeft me gekwetst voor het leven, maar ik ben er niet door verbitterd. Omdat we van veraf kwamen aten we ’s middags onze boterhammen op school, tot het echt te kou werd moesten we ze altijd buiten opeten. De nonnen lieten ons ook in hun hof werken, we moesten onder meer kastanjes rapen.’
‘Ik was zeker geen slechte leerling maar verder studeren zat er nooit in. Ik kon vooral goed ‘uit mijn hoofd leren’. Vanaf mijn veertiende ben ik gaan werken, het was net na de tweede wereldoorlog, zo ging dat nu eenmaal. Ik heb altijd in de textielsector gezeten, op Kapellebrug bij Libeer Verstraeten en in de Heistraat in Sint-Niklaas bij de firma Heyndrickx. Bij Libeer werden kousen gebreid. Ik fietste naar het werk of ging te voet. Het waren lange werkdagen van 8u00 ’s morgens tot 18u00, met een halfuur middagpauze. Ik kwam thuis, gauw nog wat eten en dan naar bed.’
De schoonste tijd van mijn leven
‘Ik ben vijf jaar gebleven bij Libeer. Ik was er graag, het was de schoonste tijd van mijn leven. Maar de lonen waren laag, vandaar dat ik de overstap maakte naar Heyndrickx ook al actief in de kousensector. Naar Sint-Niklaas was het toen nog een serieuze verplaatsing, ’s morgens om 4u15 stond ik op toen het nog het donker was. Uiteindelijk heb 38 jaar in de textiel gewerkt, op mijn 52ste kon ik op pensioen, maar ik was liever nog wat langer gebleven. Ik ging graag werken, ik was ‘thuis’ op het fabriek.’
Voetbalpronostiek
‘Ik ben in 1958 getrouwd met Willy Pelleman. We woonden eerst drie jaar op ’t Zand in Sint-Pauwels, nadien verhuisden we naar de Vlasrootstaat waar we één van de eerste woningen bouwden, nu is er haast geen bouwgrond meer over. De verhuis naar de Vlasrootstraat hadden we voor een groot deel te danken aan de winst uit de voetbalpronostiek. Met het bedrag konden we onze grond kopen en een huis bouwen. Helaas duurde ons geluk niet lang. Mijn man werd ziek op zijn 42ste en overleed op zijn 55ste aan de gevolgen van een hartinfarct. In 2017 werd ons gezin nogmaals hard getroffen met het heengaan van onze zoon Edwin Pelleman, amper 57 jaar oud. Onze andere zoon Tony werd nauwelijks 13 maanden toen hij al stierf. Op dat vlak heeft het leven mij niet gespaard.’
Zoete inval
Terwijl Mariette koffie schenkt, brengt een medewerker van Zorg Stekene de dagelijkse middagmaaltijd. ‘Ik heb altijd gekookt voor mezelf. Toen ik twee jaar geleden mijn pols brak leek het me beter om tijdelijk de maaltijden aan huis te laten brengen en sindsdien is het zo gebleven. Ik ben er zeer tevreden over, het is super gemakkelijk en nog lekker ook.’
Nog wat later valt schoondochter Ingrid binnen. ‘Het is hier vaak de ‘zoete inval’. Ik ben inmiddels al 35 jaar alleen, maar ben niet eenzaam omdat ik me omringd voel door lieve buren, kennissen en familie. Tot voor kort was ik nog actief als vrijwilliger bij OKRA en Ziekenzorg, als er iets te doen is ben ik er graag bij. Ik heb geen tijd om te lezen maar Zweedse puzzels los ik graag op. Fietsen was mijn lange leven maar na een zware val heb ik mijn fiets niet meer aangeraakt. Ik ben content met mijn leven. Het mag zo nog een tijdje doorgaan, misschien word ik wel 100 jaar.’
Quote:
‘In 1961 verhuisden we naar de Vlasrootstraat, we bouwden er één van de eerste huizen, nu is er haast geen bouwgrond meer over.’
Mariette Van Puyenbroeck