Klusjes doen. Hét zaag-thema bij uitstek als je ’t over je kinderen hebt.
Correctie: … over tieners hebt.
Als peuter/kleuter staan ze te springen om mee te poetsen, vegen, was wegleggen, vaatwas vullen. Helaas hebben die mini-mensjes op die leeftijd nog veel te leren… plets, zwier, bonk, oeps, boem… (gevallen… kapot… ravage… meer werk).
Heel veel meer-waarde biedt zo’n lief klein helpertje dus niet.
’t Is eerder meer-werk. Helaas.
Dus smoren we dat jong-kinderlijk enthousiasme uit eigenbelang uiteraard in de kiem.
Tenzij je er met plezier nog eens achteraan klust en stofzuigt?
Maar ach … wisten wij, naïeve jonge ouders, veel dat we daar nog ferm spijt van zouden krijgen. Van dat ‘smoren-in-de-kiem’.
‘Wie is aan de beurt om de vaatwas te legen?!’
‘Is die wasmand nu nóg niet leeggemaakt??’
‘Zeg, neem ne keer zelf de stofzuiger! Die kruimels verdwijnen niet vanzelf, hé.’
Klusjes waar ze vroeger voor stonden te springen en die ze nu, als tiener, niet, te laat of met veel tegenzin uitvoeren.
Zucht-puf-kreun-auw … je zou zowaar denken dat er een top-tennisser of profvoetballer in je huis ronddolen. Klein verschil: ’t is hier geen top-sport, wel top-drama.
Had ik indertijd maar geluisterd naar oma’s goeie raad: ‘Kweken van bij ’t begin!’ en het geknossel van m’n kleintjes oogluikend toegestaan.
Dan zat die klus-routine er stevig ingeprent. Want soms kunnen ze ’t wel, hoor. Zoals bij het schoenen uittrekken (op hun plek zetten echter niet), jas aan de kapstok (droog of nat… maakt niet uit) en boekentas aan de kant zetten (euh … opnieuw correctie: schrap dat van die boekentas maar … da’s verwatert sedert het middelbaar).
Toch hou je vol als tiener-ouder. Met de moed der wanhoop. Je wil rechttrekken wat scheef zit.
Redden wat nog enigszins te redden valt. Vooral ook je ouderlijk gezag. Hoop je dan.
‘Die vaatwas MOET leeg en IK ga het NIET doen,’ mompel je vastberaden.
Dus vraag je ’t nog eens. ‘De vààtwas! A.U.B.!!!’
En dit is het even stil.
Je denkt dat je je slag hebt thuisgehaald ….
Tot je achter het hoekje hoort: ‘Da’s slavernij, weet ge! Al die klusjes… échte slavernij!’
Oeps… da’s nu net NIET wat een ploetermoeder wil horen.
Kalm blijven is de boodschap! Adem in en uit! Roepen helpt niet … want dan word je meteen beschuldigd van kindermishandeling.
Een boze blik met een dreigende graai-beweging richting GSM helpt beter om die tienerslaaf in actie te krijgen. Klussen zullen ze!
Slavernij! Wat denken ze wel?
’s Avonds in bed zoek ik op Google wat steun. Kwestie van zeker te zijn hoe belachelijk die tienerreactie was.
‘Slavernij is een toestand waarin een mens eigendom is van een ander of als zodanig wordt behandeld en daardoor geen rechten heeft of kan uitoefenen. Slavernij is een vorm van dwangarbeid.’
Hmmm. Dus mijn kind dat onder lichte dwang een klusje moet doen, omdat ‘m anders is het recht op gamen en GSM-tijd kwijt, is… is slavernij?
Morgen mail ik naar Google … klacht indienen wegens desinformatie …