Zaterdag 25 mei verwelkomde Davidsfonds Kemzeke de finalisten van de Junior Journalist-wedstrijd op de prijsuitreiking in ’t Koerken in Kemzeke. Het thema luidde: Oost west, thuis best. Gazet Van Stekene ondersteunt dit prachtige initiatief en publiceert de winnende teksten in de categorie proza en poëzie.
THUIS
Ben ik als een kameleon
Mijn kleur
Verklapt mijn humeur
Soms rood
Als ik grapjes wil uithalen
Dan weer groen
Wanneer ik met vrienden ben
Of geel
Als ik creatief ben
En geweldige ideeën
Mijn hoofd vullen
Maar ik ben vooral
Een regenboog
Op een warme gezellige plek
Waar ik volledig mezelf kan zijn
Bij mijn familie
(Lucas De Schrijver, GBS Reynaerdijn)
Het dekentje van Oma
Het is avond. Het is donker buiten. Met af en toe een lichtflits. ‘Het dondert en bliksemt’, zegt mama. Ik geloof haar niet. Het is het geluid van bommenwerpers en explosieven. In de verte hoor ik mensen die schreeuwen, soldaten lossen het vuur. En soms, soms is het stil. Zo stil dat ik er bang van word.
Mama en ik kruipen in een hoekje, dicht bij elkaar, samen onder een kleurrijk dekentje waarop in sierlijke letters geborduurd staat: oost west, thuis best.
Het was een geboortegeschenk van mijn oma. Mama steekt een kaarsje aan.
In normale omstandigheden zou dit een gezellig moment moeten zijn. Maar dat is het niet. Niets is nog normaal nu. Als de soldaten in de buurt zijn moeten alle lichten uit. We mogen niet opvallen, we mogen niet ontdekt worden. Mama zegt dat alles goed komt, maar diep van binnen weet ik dat het niet zo is.
De volgende dag krijgt iedereen een melding op zijn telefoon. Iedereen die zich nog in zone D bevindt moet naar een vluchtelingenkamp, kilometers van hier. Ik weet dat mama het niet wil, maar het moet, het kan niet anders.
Mama en ik vertrekken naar het plein waar iedereen moet verzamelen.
We worden verdeeld in groepen. Er staan soldaten met geweren, voor onze veiligheid, zeggen ze. Een vader van een kind protesteert. We horen een schot en het wordt stil. Ik heb alleen mijn mama. Mama en ik. Samen voor altijd. Mijn opa is gestorven omdat hij heel ziek was. Toen alle ziekenhuizen gebombardeerd werden, kon hij nergens naar toe. Mijn oma is vroeg gestorven, toen alles nog normaal was.
Mijn papa zit in de cel voor het redden van een buurmeisje. Het meisje was de vijand. Ons land vond dat schandalig. Maar ik, ik vond het een heldendaad. Hoe kan een meisje de vijand zijn. Wat is dat, een vijand?
Nu moest ik afscheid nemen van mama. Mama geeft me een dikke kus op mijn wang. Ik zie de tranen in haar ogen. Ik probeer niet te wenen, ik wil niet dat mijn mama nog verdrietiger wordt. Nadat de soldaten iedereen geteld hebben, vertrekken we.
We worden in jeeps naar het vluchtelingenkamp gebracht. Mama rent nog achter de jeeps aan maar het is te laat. Ik zie haar in de verte verdwijnen. ‘Het wordt een lange rit’, zegt één van de soldaten.
Een meisje in de jeep maakt mij wakker. ‘Komaan, we zijn aangekomen in het kamp’, zegt ze. Ik sta meteen recht en we vertrekken samen. ‘Wat is jouw naam eigenlijk?’, vraagt het vriendelijke meisje. ‘Mijn naam is Céleste, zeg ik. Zij heet Samiya.
Er zijn veel kinderen, kinderen zonder ouders. Omdat ze van elkaar gescheiden zijn of elkaar verloren hebben. We moeten vlug een bed kiezen voordat ze allemaal bezet zijn. Ik moet rillen. Ik weet niet of het van de kou is of van de angst.
Naast me ligt de tas die mama had meegegeven. Ik mocht pas kijken als we aangekomen waren. ‘Wat zou erin zitten?’ Ik maak het langzaam open. Helemaal onderaan in de tas zie ik het kleurrijke dekentje dat ik had gekregen van oma. Ik mis ze. Iedereen. Ik mis ons donkere huis, ons hoekje, het kaarslicht en gek genoeg het geluid van de bommen. Maar vooral mama. Haar zachte stem. Het maakt niet uit waar we zijn. Samen zijn we thuis.
‘Céleste, wat moet er op je boterhammen voor morgen?’ Ik hoor een stem in de verte. Ik schrik wakker. Mama staat in de keuken, het broodmes in haar handen. Op de televisie loopt het journaal op zijn einde. Opnieuw zware bombardementen in Rafah. Ik was weggedommeld voor de televisie. Het was een droom, maar voor velen is dit de dagelijkse realiteit. Ik ben blij dat ik thuis ben. ‘Gewoon Strasbourg’, zeg ik. Ik draai me om en kruip terug onder mijn dekentje. Het dekentje van oma.
(Céleste Cardona Correa Basisschool 7-Sprong)
Poezie van GBS Reynaerdyn
Junior Journalist: Lucas De Schrijver
Cultuur: Shahad Azees
Originaliteit: Malika Ayuk
Opstellen van de Zevensprong
Junior Journalist: Celesta Cardona Correa
Cultuur: Farah De Paepe
Originaliteit: Flor Dhaemers
Stripverhalen broederschool 2de middelbaar
Junior Journalist: Arend Buys
Cultuur: Killian Vantricht
Groepswerkje van Elise Van Hoof, Nolan De Rijcke,en Dieuwke Sturm
Beste 3de middelbaar interview
Arthur ‘t Jampers