FOTO: MIJAN
HET is daags voor Sinterklaas wanneer ik WZC Vlashof in Stekene binnenstap om er een voorleesuurtje mee te maken. Directrice Karolien Hofman leidt mij naar een lichte zaal op de eerste verdieping waar de geel en blauwe stoelen rondom vier naast elkaar geplaatste tafels klaarstaan. De mensen komen eraan, met hun rollater of in hun rolstoel, duidelijk opgewekt, en vol verwachting.
Francis Vlayen komt handenschuddend binnen. Hij kent er vrijwel iedereen bij naam en zij lijken erg van zijn aandacht te genieten. Als vrijwilliger leest hij hen elke maandag een uurtje voor van 10 tot 11. Daarbij zet hij heel zijn persoonlijkheid in. Met klare stem hij legt hen één en ander uit. Van zijn toehoorders, vooral tachtigers en negentigers lijken sommigen eerst nog een beetje teruggetrokken maar anderen reageren al alert. En daar is het hem om te doen: hun aandacht te prikkelen!
Van een terreurproces tot inflatiepiek en de Carrefour
Als hij van start gaat en een krant bovenhaalt, ben ik een beetje verrast. Géén boek, dus, niet één of ander verhaal maar Francis put uit de actualiteit. Hij stelt vragen en laat hen antwoorden. Als niemand het weet vult hij zelf het antwoord in. En het pakt: een vol uur houdt hij hun aandacht vast.
De onderwerpen variëren van het beginnende terreurproces, naar de inflatiepiek en zo naar de politiek: wat is Ecolo? Twee personen weten het, de anderen zegt het niets. Op de vraag: wie is André Gijselbrecht, weet iemand dat het een dokter is die de moord op zijn schoonzoon heeft laten plegen en waarom… Maar ook: wat betekent Carrefour? Een warenhuis, antwoordt een man. In Stekene zijn er nu al meer dan genoeg, zegt hij ferm. De anderen beamen dit. Francis snijdt zijn volgende onderwerp aan: online betalen. Dat dit nu kan met simpelweg de kaart tegen het apparaat te houden. ‘Praktisch,’ reageert een man in een rolstoel, ‘want baar geld (cash) hebben we niet en zo kunnen we toch vlot ons pintje in de brasserie betalen.’ Wanneer het over een rattenvanger voor de stad New York gaat, antwoordt een bewoonster dat haar man er een was en dat met Nieuwjaar de mensen ernaar kwamen vragen. ‘Toch niet om op te eten?’ vraagt Francis ongelovig. Het bleek om muskusratten te gaan.
Gelukkig eindigt de sessie met Sinterklaas en Zwarte Piet, die nu meestal bruin blijkt te zijn in plaats van zwart. Ze vinden het toch wat vreemd dat daar zoveel over te doen geweest is. Vroeger was het simpeler…
