Breedtegraad: 51 2126998901367 – Lengtegraad : 4 02622985839844
NOOIT geweten dat de letter ‘h’ zo populair was als beginletter van een straatnaam in Stekene. Van het Hamstraatje, Heerbaan, Heirweg en de Hoekstraat in Kemzeke tot de Hazenhoekstraat, Heikant, Heimeerstraat, Hellestraat, Herdersstraatje, Hinnenstraat, Huikstraat en zowaar Hulsterstraat Noord en Hulsterstraat Zuid. Maar vandaag ga ik op fietsverkenning uit in de Hamerstraat, met halfweg de Hamelse Vaart, tegenwoordig niet meer dan een bescheiden beekje.
“Pure Child”, lees ik op een bord vooraan de straat. “Pure Child” is het project van Magdalena Troch en Rudy Van Damme, beide gepassioneerd door alles wat met kinderen aanbelangt. Ze geven hun eigen opvoedkundig magazine uit, met daarnaast ook hun website www.purechild.be
Magdalena, sinds kort gepensioneerd, was kleuterjuf en door de jaren heen zag ze de veranderingen bij haar kleuters. De problematieken stapelden zich op, kinderen met labels, ziekten, allergieën. Een zoektocht naar zichzelf en het willen begrijpen van deze veranderingen leidde naar het paradijselijke Hawaï waar ze mensen ontmoette die haar lieten aanvoelen wat kinderen echt nodig hebben: de liefde van beide ouders, een warme en veilige thuis, een bewust en respectvol leren omgaan met zichzelf, hun medemens en de natuur. Ze schreef er ook een boek over ‘Gezond Groeien, een nieuwe kijk op voeding voor kinderen.” Rudy’s levenspad verliep via de studie van kunst en oosterse vechtkunst naar de ontdekking van de boeddhistische levensfilosofie. Na een levensbedreigende beroerte is Rudy grotendeels gerevalideerd en samen met Magdalena ontwikkelt hij de visie en de uitbouw van Pure Child.
Wat verderop een voortuin met aardewerk allerhande, kleurrijke vlinders aan de voorgevel, beelden van indianen. Bewoner Pierre (76) staat me op te wachten aan de voordeur van zijn huis dat veel weg heeft van een museum tjokvol foto’s, paardenalaam, hoefijzers, zadels, een oude Wurlitzer jukebox, sleutels, antieke kasten, klokken, prullaria. “Ik ben een gelukkig mens,” vertelt Pierre. “42 jaar lang trainer geweest van paarden, ik leidde ze op voor de drafsport, in binnen- en buitenland gewerkt. De liefde voor paarden zit er nog altijd in maar echt actief ben ik niet meer. We waren met acht kinderen thuis, armoe gekend maar nooit iets tekort gekomen. Ik ben een familieman, twee zonen, twee dochters, ze komen me nog altijd opzoeken. Ik was vroeger keeper bij voetbalclub Stekene, ben lang niet meer zo sterk als voorheen.” Pierre voelt zich verwant met Indianen. “Nooit in Amerika geweest, daar had ik het geld niet voor. Indianen zijn een goed ras, verdreven richting reservaten, wie zich verzette werd vermoord. In mijn hoofd ben ik een Indiaan, ik voel me verwant met hun cultuur, ben een beetje een rebel.”
Pierre kan geen afscheid nemen van alles wat hem omringt. “Ik leef teveel in het verleden, ik weet het wel. Heb zoveel verzameld maar kan niks wegdoen, vraag me altijd af wat er met al mijn spullen gaat gebeuren. Ach, het maakt me ook allemaal niet uit. Ik ben fier op wat ik heb, alles ligt hier tiptop. Het enige wat ik vraag is respect voor elkaar, dat ontbreekt er soms wel eens aan. Ik ben tevreden met wat ik doe en hoop nog lang te kunnen leven hier in de Hamerstraat.”
